Μία νέα προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία είναι ο συνδυασμός περπατήματος στη φύση και συζήτησης κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής συνεδρίας. Οι αντιδράσεις των θεραπευόμενων είναι πραγματικά εκπληκτικές. Οι διαθέσεις τους βελτιώνονται, αισθάνονται πιο δυνατοί, πιο ενθουσιώδεις και έτοιμοι να θέσουν νέους στόχους.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα πολλοί θεραπευόμενοι παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης λόγω αδράνειας, έλλειψης ηλιακού φωτός και σωματικών χημικών μεταβολών. Ως φανατικός δρομέας, αναγνωρίζω πώς το δικό μου επίπεδο δραστηριοτήτων επηρεάζει τη διάθεσή μου καθ’ όλη τη διάρκεια των εποχών. Αυτή τη χρήσιμη πληροφορία την εφαρμόζω στην ψυχοθεραπεία, μέσω του περιπάτου και της συνομιλίας με τους θεραπευόμενους μου.
Ως θεραπευτές, συχνά μιλάμε στους θεραπευόμενους μας για τα οφέλη που έχουν μέσω της άσκησης. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχουμε την εμπειρία της κίνησης μαζί τους ή τη δυνατότητα να τους ωθήσουμε να κάνουν την αρχή. Ως ψυχολόγος σε δικό μου γραφείο είχα το πλεονέκτημα να γίνω πιο δημιουργικός και ευέλικτος ως προς την προσέγγιση που ακολουθώ για τη θεραπεία και την ευεξία των θεραπευόμενων μου.
Η αξιοποίηση της σωματικής άσκησης δεν είναι απαραίτητα κάτι νέο στον τομέα της ψυχολογίας και μπορεί να τοποθετηθεί χρονικά την περίοδο που η Άννα Φρόιντ έκανε χρήση της παιγνιοθεραπείας. Ωστόσο, αυτή γινόταν κυρίως με παιδιά και εφήβους και όχι με ενήλικες.
Ο Hays (1999), επισημαίνει ότι η θεραπεία αναψυχής χρησιμοποιείται σε ενήλικες, αλλά περιορίζεται κυρίως στο χώρο των ιδρυμάτων. Σε γενικές γραμμές, παρέχουμε στους θεραπευόμενους μας πληροφορίες σχετικά με τα οφέλη της άσκησης ή της απλής καθημερινής κίνησης και τους ωθούμε να ξεκινήσουν από μόνοι τους.
Επί του παρόντος, υπάρχουν πολύ λίγες έρευνες για την ήπια σωματική άσκηση μέσα στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας, εκτός από την επισήμανση της σημασίας της άσκησης στους θεραπευόμενούς μας. Ωστόσο, υπάρχουν ανεπίσημες αναφορές για τη σπουδαιότητα της καθαρής σκέψης και της σύνθεσης νέων πληροφοριών, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά την άσκηση.
Ως EMDR θεραπευτής, μπορώ να υποθέσω ότι αυτή η διαύγεια ενδεχομένως να συνδέεται με μια διμερή δραστηριότητα, όπως το περπάτημα σε συνδυασμό με την επεξεργασία δύσκολων πληροφοριών από τον θεραπευτή. Πρόκειται για μία προσωπική μου θεωρία, η οποία θα μπορούσε να σταθεί σαν μία ερευνητική πρόκληση.
Πριν μερικά χρόνια, αποφάσισα να ρωτώ κάποιους θεραπεύομενούς μου, αν θα τους άρεσε να δοκιμάσουμε το περπάτημα σε συνδυασμό με τη συνομιλία. Αρχικά, το έκανα κυρίως με άτομα που έπασχαν από κατάθλιψη. Ήξερα πως αν μπορούσα να κάνω εκείνες τις χημικές ουσίες του σώματος τους που επηρεάζουν την καλή τους διάθεση να λειτουργήσουν ξανά, θα μπορούσαν να νιώσουν κάποιο είδος ανακούφισης. Προς έκπληξή μου, κάποιοι συμφώνησαν με ευκολία.
Πρώτα βεβαιωνόμουν ότι δεν υπήρχαν ιατρικές ανησυχίες που να αντενδείκνυαν έναν ήπιο περίπατο. Στη συνέχεια, εξηγούσα ξανά τα όρια της εμπιστευτικότητας σε περιβάλλον εκτός γραφείου. Η επιλογή αυτή δημιουργεί κάποιες μοναδικές προκλήσεις. Εντούτοις, το μέρος στο οποίο εργάζομαι, δεν χαρακτηρίζεται από έντονη περιπατητική κίνηση ώστε να προκαλεί λόγους ανησυχίας.
Προγραμμάτισα λοιπόν, πόσο περιπατητικό χρόνο μπορούμε να αφιερώσουμε μέσα στο χρονικό περιθώριο μίας ώρας. Αποδείχτηκε ότι οι περισσότεροι θεραπευόμενοι δεν είναι γρήγοροι περιπατητές και ότι ακολουθούν έναν αργό ρυθμό. Επίσης, η πλειοψηφία θεωρεί ότι πρόκειται για έναν ήπιο περίπατο, κατά τον οποίο εγώ πάντα ταιριάζω το δικό μου ρυθμό με το δικό τους.
Βεβαιώνομαι ότι έχουμε διαθέσιμο νερό για ενυδάτωση και ελέγχω τις καιρικές συνθήκες για τυχόν περιορισμούς. Επίσης, είμαι προετοιμασμένος σε περίπτωση που ο θεραπευόμενος αλλάξει γνώμη, αλλάζοντας απλά την προσέγγιση μου. Η ασφάλεια και η άνεση των θεραπευόμενων μου έρχεται πάντα πρώτη.
Οι αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια του περπατήματος και της συνομιλίας, είναι πραγματικά εκπληκτικές. Οι διαθέσεις των θεραπευόμενων βελτιώνονται, αισθάνονται πιο δυνατοί, πιο ενθουσιώδεις και έτοιμοι να θέσουν νέους στόχους. Κατά τη διάρκεια της βόλτας παρατηρούμε στοιχεία της ζωής στα οποία μπορεί να μη δίνουμε σημασία, όπως το κελάηδημα των πουλιών, το άνθισμα των λουλουδιών, κτλ. Οι θεραπευόμενοι μπορούν να αναπνέουν, να περπατάνε και να μιλάνε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Διαπιστώνουν επίσης ότι περπατώντας και μιλώντας παράλληλα τους κρατάει σε κίνηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν το άγχος, να βελτιώσουν τον ύπνο τους, τη συγκέντρωση τους και να απομακρύνουν κάθε φραγμό ή στερεότυπο που είχαν συνδέσει με την παραδοσιακή θεραπεία.
Εξέλιξε τις Θεραπευτικές Γνώσεις σου με τα ACADEMY Εκπαιδευτικά Σεμινάρια, γίνε σήμερα Συνδρομητής!
Δεδομένου ότι δεν εμπλεκόμαστε σε κάποια δύσκολη μορφή άσκησης ή γυμναστικής, έχω αντιμετωπίσει ελάχιστες προκλήσεις στην εφαρμογή των ίδιων θεραπευτικών παρεμβάσεων σε περιβάλλον εκτός γραφείου συγκριτικά με αυτές που κάνω στο γραφείο. Επίσης, διαπιστώνω ότι υπάρχουν επιπρόσθετα σωματικά οφέλη, πέραν από το παραδοσιακό EMDR. Φυσικά, θα υπάρξουν προκλήσεις που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφτεί. Αλλά ως επί το πλείστον, το περπάτημα σε συνδυασμό με τη συνομιλία παρουσιάζει περισσότερα συναισθηματικά οφέλη παρά κινδύνους.
Ωστόσο, υπάρχει μια προειδοποίηση για τους θεραπευτές. Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι φορώντας τα κατάλληλα παπούτσια και να είμαστε σε θέση να περπατάμε κάποια απόσταση μέσα στην ημέρα. Για παράδειγμα, έχει τύχει να περπατήσω 14.5 χιλιόμετρα μέσα σε μία μέρα. Αυτό θα μπορούσε να είναι δύσκολο για έναν θεραπευτή ο οποίος δεν είναι τόσο συνηθισμένος στην άσκηση. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να προγραμματίζετε τις συνεδρίες, αφήνοντας κάποια κενά ενδιάμεσα για την καλύτερη προσαρμογή του προγράμματός σας.
Ένα επιπλέον πλεονέκτημα του περπατήματος και της συνομιλίας, τόσο για μένα αλλά και για τους θεραπευόμενους, είναι ότι μπορώ να παίρνω μαζί τον Λίνους, το σκύλο μου αλλά και βοηθό μου στη θεραπεία εκτός και αν δεν ενδείκνυται. Στους εφήβους αρέσει ιδιαίτερα η συντροφιά του Λίνους και μάλιστα έχουν την ευκαιρία να χτίσουν το αίσθημα της κυριαρχίας και της αυτοεκτίμησης, παίρνοντας στα χέρια τους το λουρί και μαθαίνοντας ταυτόχρονα κάποιες τεχνικές χειρισμού σκυλιών.
Πηγή: PsychologyNow.gr
