Ο ανθρώπινος πόνος, είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους ακόμη και για τους θεραπευτές.
Ζητήσαμε από τέσσερις ψυχοθεραπευτές με μεγάλη εμπειρία, να μιλήσουν για το λόγο που αναζήτησαν επαγγελματική βοήθεια από ψυχολόγο κάποια στιγμή στη ζωή τους, για θέματα όπως η διατήρηση των ορίων με τους θεραπευόμενους τους, η επεξεργασία των δικών τους γεγονότων ζωής και πότε θα αποφασίσουν να συνταξιοδοτηθούν.
Nτ. Λόπεζ, ψυχοθεραπευτής για 15 χρόνια
Ο Λόπεζ, πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Ψυχανάλυσης, λέει ότι υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους οι θεραπευτές θα αναζητήσουν θεραπεία.
Ο πρώτος είναι κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όταν οι εκπαιδευόμενοι θεραπευτές θα έχουν έναν επιβλέποντα και συχνά έναν δικό τους θεραπευτή.
Τυπικά, οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν θεραπευτές ενδιαφέρονται για τη σύνδεση με τους ανθρώπους. Όταν κάνουν θεραπεία, αυτή η ανάγκη πρέπει να αναπροσανατολιστεί, να εξημερωθεί, ώστε να μην παρεμποδιστεί η αντικειμενικότητα, εξηγεί ο Λόπεζ.
Αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί στην εκπαίδευση είναι η έννοια της «αντιμεταβίβασης», εξηγεί ο Λόπεζ. Ενώ για ένα θεραπευόμενο θα μπορούσε να είναι καλό να μεταφέρει τα συναισθήματα που νιώθει για ένα εξωτερικό πρόσωπο στο θεραπευτή του, (κάτι που ονομάζεται «μεταβίβαση»), η μεταφορά συναισθημάτων ενός θεραπευτή προς τον θεραπευόμενό του πρέπει να αποφευχθεί.
Αν ένας εκπαιδευόμενος θεραπευτής, για παράδειγμα, ήταν ορφανός από μικρή ηλικία, μπορεί να αντιδράσει με έντονο συναίσθημα στις ιστορίες που οι θεραπευόμενοι του φέρνουν στις συνεδρίες για γονείς και απώλεια. Η πρόκληση για τον θεραπευτή δεν είναι κατ’ ανάγκη να απαλλαγεί από τα συναισθήματα που σχετίζονται με την απώλεια και τη γονική ανατροφή, αλλά να συνειδητοποιήσει και να μάθει καλά αυτά τα «τυφλά σημεία».
Ένα κοινό “τυφλό σημείο” των θεραπευτών, μπορεί απλώς να είναι ο αγώνας ενός θεραπευόμενου με ένα τραυματικό γεγονός που τον θλίβει και να τον βλέπει να κλαίει: ένας θεραπευτής μπορεί να θέλει να πάει και να τον αγκαλιάσει και να είναι φίλος τους.
Μπορεί να θέλετε να συνδεθείτε με έναν θεραπευόμενο για τις δικές σας ανάγκες, αντί να εφαρμόσετε τα εργαλεία που έχετε διδαχθεί. Αλλά δεν σας πληρώνουν για να είστε οι φίλοι τους, ακόμα κι αν μια αγκαλιά σε αυτή τη στιγμή μπορεί να τον κάνει να αισθανθεί καλά.
Η Ε. Λίστερ, ψυχοθεραπεύτρια για 30 χρόνια
Ως προς έκπληξη πολλών, οι θεραπευτές είναι επίσης άνθρωποι, λέει η Λίστερ, όχι χωρίς μία δόση σαρκασμού.
Η Λίστερ, ψυχίατρος, αναλύτρια και καθηγήτρια, λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα μυστηριώδες που να οδηγεί τους θεραπευτές στη δική τους θεραπεία, πέρα από τις αρχικές απαιτήσεις της εκπαίδευσης κατά τα πρώτα χρόνια. Η απάντηση είναι ότι έτσι είναι η ζωή και τα γεγονότα της ζωής είναι μια δοκιμασία και συχνά οδυνηρά.
Η ίδια η Λίστερ ζήτησε θεραπεία όταν έχασε το παιδί της ηλικίας έξι ετών από λευχαιμία. Εκείνη την εποχή, η βοήθεια που βρήκε δεν ικανοποίησε επαρκώς τις ανάγκες της, λέει. Η αναγνώριση αυτού του κενού στο πεδίο της, την έπεισε να ειδικευθεί στη θλίψη και την απώλεια, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιδιώξει να είναι εκεί για τους άλλους με τρόπο που δεν ήταν σε θέση να βρει επαγγελματικά η ίδια.
Η θεραπεία των θεραπευόμενων (συμπεριλαμβανομένων των θεραπευόμενων που είναι θεραπευτές) που υποβάλλονται σε τέτοιο ακραίο πόνο, δείχνει την ανάπτυξη μιας δεξιότητας να αφήνουν ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια μιας θεραπευτικής συνεδρίας στο δωμάτιο όταν τελειώσουν.
Πρέπει να είστε σε θέση να διατηρήσετε τα όρια. Μερικοί άνθρωποι έχουν περάσει από τέτοια τεράστια ταλαιπωρία. Πρέπει να είστε πλήρως παρόντες στο χώρο της θεραπείας. Αλλά αν πρόκειται να το κάνω αυτό, είναι απαραίτητο να μην μεταφέρω αυτό το συναίσθημα στη επόμενη θεραπευτική συνεδρία. Είναι καθήκον μου να μην το κάνω.
Για να διατηρήσει τον εαυτό της αισιόδοξο και να διαθέσει το σωστό πνευματικό χώρο για όλους τους ασθενείς της, καθώς και για τον εαυτό της, η Λίστερ λέει ότι πρέπει να κάνει όλων των ειδών τα πράγματα. Μιλάω με φίλους, με τον εαυτό μου, με τον σύζυγό μου. Ασκούμαι και διαλογίζομαι.
Λ. Προυσνόφσκυ, ψυχοθεραπευτής για 35 χρόνια
Ο Προυσνόφσκυ, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia, υποστηρίζει ότι με ορισμένους τρόπους η θεραπεία των θεραπευτών δεν διαφέρει από τη θεραπεία των μη θεραπευτών.
Αντιμετωπίζεις τον πόνο πολλών ανθρώπων. Είτε πρόκειται για θεραπευτές είτε για θεραπευόμενους, ο πόνος είναι ανθρώπινος και ο ανθρώπινος πόνος είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους.
Αλλά ο Προυσνόφσκυ λέει ότι η θεραπεία των θεραπευτών μερικές φορές έρχεται αντιμέτωπη με τα δικά της εμπόδια.
Μπορεί να χρειαστεί να γκρεμιστούν ακόμη περισσότεροι τοίχοι, εξηγεί. Αυτό θα συμβεί ακόμη και αν οι θεραπευτές- θεραπευόμενοι είναι πολύ πρόθυμοι να συμμετάσχουν στη θεραπεία.
Μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας είναι η προσπάθεια να ξεπεράσετε τα πράγματα που προστατεύονται από τη φύση τους, εξηγεί. Υπάρχει μια «ασυνείδητη αντίσταση» που μπορεί να υπάρχει σε όλους, λέει ο Προυσνόφσκυ, όμως οι θεραπευτές που γνωρίζουν καλά τη φρασεολογία της θεραπείας, μπορεί να είναι σε ακόμα καλύτερη θέση από άλλους στο να κρύβουν την πραγματική ρίζα των προβλημάτων τους.
Η χρήση μίας τεχνικής φρασεολογίας είναι μια από τις μεθόδους για να μείνει [ο θεραπευτής-θεραπευόμενος] μακριά από τα βάθη αυτού που πραγματικά χρειάζεται να δει για τον εαυτό του.
Αν κάποιος έρθει στη θεραπεία λέγοντας ότι έχει πολύ “καταπιεσμένο θυμό”, μπορεί να βρείτε με το χρόνο ότι, όσο πιο βαθιά πηγαίνετε, ο θυμός μετατρέπεται σε λύπη. Αυτό που αποκαλύπτεται είναι η αίσθηση της απώλειας ή της στέρησης που είναι πιο δύσκολη για το άτομο να αντιμετωπίσει, ισχυρίζεται.
Εξέλιξε τις Θεραπευτικές Γνώσεις σου με τα ACADEMY Εκπαιδευτικά Σεμινάρια, γίνε σήμερα Συνδρομητής!
Nτ. Φόρεστ, ψυχοθεραπευτής για 50 χρόνια
Για τον Φόρεστ, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και εκπαιδευμένο ψυχοθεραπευτή και ψυχαναλυτή, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες -και δύσκολες -ερωτήσεις που κάνουν οι θεραπευτές που πηγαίνουν στη θεραπεία, είναι πότε είναι η ώρα να σταματήσουν να ασκούν το επάγγελμά τους.
Ο Φόρεστ, του οποίου η εργασία περιλαμβάνει την έρευνα και τη διδασκαλία στον τομέα της νευρολογίας, λέει ότι η ερώτηση σχετικά με το πότε πρέπει να συνταξιοδοτηθεί ένας ψυχοθεραπευτής είναι ιδιαίτερα συναρπαστική.
Η ερώτηση πώς ένας ψυχοθεραπευτής γνωρίζει πότε έφτασε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί, μας ζητά να ορίσουμε τις ψυχικές ικανότητες που είναι αναγκαίες για να είσαι ψυχοθεραπευτής, δηλώνει ο Φόρεστ.
Ένας χειρούργος μπορεί να μην είναι πλέον σε θέση να αντέξει σωματικά τις δύσκολες ώρες των επεμβάσεων ή μπορεί να υποφέρει από τραυματισμό που εμποδίζει το έργο του, αλλά όσο ο εγκέφαλος του ψυχοθεραπευτή δουλεύει, πώς ξέρουν πότε να σταματήσουν; Ο παλαιότερος θεραπευτής, δεν σημαίνει ότι είναι και πιο έμπειρος θεραπευτής, ένα χαρακτηριστικό που θα αναζητούσε ο καθένας στη θεραπεία του;
Η απώλεια μνήμης ή οι μικρές πνευματικές αστοχίες στη θεραπεία, μπορούν να επηρεάσουν το μυαλό καθώς μεγαλώνουμε και να επηρεάσουν αρνητικά την απομνημόνευση της σύνθετης ιστορίας ενός ασθενούς.
Όμως άλλα πράγματα μπορεί να αρχίσουν να εξαφανίζονται επίσης με την ηλικία, λέει ο Φόρεστ, στοιχεία που μπορεί να είναι εξίσου ζωτικής σημασίας για την παροχή ποιοτικής θεραπείας. Η αποκωδικοποίηση του τι είναι αστείο κα τι όχι, για παράδειγμα, μερικές φορές αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια.
Αν κάποιος προσβληθεί από άνοια, η αίσθηση του χιούμορ τείνει να υποβαθμίζεται, λέει ο Φόρεστ. Ένας θεραπευτής με αυτού του είδους την ασθένεια μπορεί να αναπτύξει ένα νέο είδος αίσθησης του χιούμορ – που είναι λιγότερο κατάλληλο σε μια θεραπευτική αίθουσα.
Η αίσθηση του χιούμορ δεν θα ήταν πλέον αδιάφορη και στεγνή. Θα βυθιζόταν σε χονδροειδή και σαδιστικά αστεία και ο εγκέφαλος θα απολάμβανε χαμηλού επιπέδου χιούμορ. Το λογοπαίγνιο για παράδειγμα, είναι μια χαμηλή αίσθηση του χιούμορ, εξηγεί ο Φόρεστ.
Όσο για τον ίδιο, είναι ένας παλαίμαχος του επαγγέλματος: έχουν αρχίσει άραγε όλες αυτές οι δεκαετίες ψυχοθεραπευτικής δουλειάς και έρευνας στον ανθρώπινο εγκέφαλο να τον κουράζουν; Μια τέτοια ερώτηση είναι προτιμέτερο να απευθύνεται στους νεότερους επαγγελματίες, απαντά.
Για κάποιον σαν εμένα, δεν υπάρχει ζήτημα εργασιακής εξάντλησης.
Πηγή: PsychologyNow.gr
